Η κεντροαριστερή σύγχυση περί του "Ποιος κυβερνά αυτήν την χώρα" του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Πηγή: Αριστερά Στρουθοκάμηλος

Βλέπουμε καθημερινά μια αναισθησία του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου απέναντι στην ανθρωπιστική κρίση. Είτε την προσπερνούν, όπως τον άστεγο στο πεζοδρόμιο επιταχύνοντας το βήμα ή κοιτώντας αλλού, είτε προσπαθούν να απαξιώσουν οτιδήποτε αναφέρεται σχετικά ως υπερβολή, ψεκασμό ή και κομματική προπαγάνδα της όποιας αντιπολίτευσης. Και καλά, συνηθισμένη είναι η αντίδραση των βολεμένων ή ασφαλών απέναντι σε όσους δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τις συνέπειες της αναδιάρθρωσης του σημερινού οικονομικού συστήματος με αφορμή την χρηματοπιστωτική κρίση - αλλά από τους σοσιαλίζοντες προοδευτικούς;

Ολόκληρη η κοινωνία μας είναι παγωμένη από τις συνέπειες της κρίσης και κυρίως από την ανυπαρξία βάσιμων ελπίδων ότι η κατηφόρα θα σταματήσει. Ανάμεσα στους απογοητευμένους βρίσκονται και όσοι τάχτηκαν υπέρ άμεσων και σαρωτικών μεταρρυθμίσεων στο -πολιτικό πρώτα και στο κοινωνικό έπειτα- σύστημά μας για την καταπολέμηση συστημικών πια παθογενειών (πελατειακό κομματικό κράτος, κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες, στρεβλό κοινωνικό κράτος ημετέρων και συντεχνιών) - όσοι δλδ είδαν και μια ευκαιρία στην κρίση ή έλπισαν σε θετική παρέμβαση των ευρωπαίων διαβάζοντας τις γενικές προβλέψεις του πρώτου μνημονίου που περιέγραφαν μια συνολικά ορθολογική μεταρρύθμιση του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους.

Σήμερα, η εικόνα είναι πια καθαρή: τα γενικά πολιτικά κείμενα της τρόικας - όπως και των ελληνικών πελατειακών κομμάτων - δεν συνιστούν περιγραφή δράσεων αλλά ένα λαϊκιστικό ευχολόγιο αλλαγών.

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα πρόγραμμα συνεργασίας τρόικας και ντόπιου κατεστημένου κυρίως για την παραμονή των τελευταίων στην εξουσία και των πρώτων στην επικυριαρχία - γιατί όλοι γνώριζαν εξ αρχής ότι χωρίς άμεσο κούρεμα του χρέους και αναπτυξιακές ευρωπαϊκές επενδύσεις κανένα "πρόγραμμα" δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας.

Διάλεξαν όμως τον δρόμο της ευκαιρίας για τους ευνοημένους της παλιάς τάξης πραγμάτων: το χρέος μετακυλίστηκε επί δικαίων και αδίκων - κυρίως των δεύτερων με επιλεκτικές "απαλλαγές" των πρώτων - , οι πολιτικοί υπεύθυνοι της κρίσης έμειναν στις θέσεις τους, οι ολιγάρχες απέκτησαν νέο πλούτο και δημόσια περιουσία με τον γνωστό τρόπο και οι τροϊκανοί μια χώρα πειραματόζωο για να δοκιμάζουν την επιβίωση του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού με οτιδήποτε άλλο πέραν της προώθησης της ευρωπαϊκής ενοποίησης...

Στην πορεία αυτή η κοινωνία των δύο τρίτων μετατράπηκε με ταχύτητα σε κοινωνία του ενός τρίτου. Η μεσαία παραγωγική (όπως και καταναλωτική με δανεικά) τάξη εξαφανίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες όχι ανασυγκρότησης αλλά απλά κατάρρευσης. Οι εργασιακές σχέσεις δεν προσαρμόστηκαν στην κρίση απλά απορρυθμίστηκαν - ένα εκατομμύριο μισθωτοί έχασαν την δουλειά τους και όσοι έμειναν παρακαλούν για μια απασχόλησ έστω και απλήρωτη. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πέρασαν σε κατάσταση ζόμπι, ούτε εργαζόμενοι ούτε άνεργοι - ούτε ανασφάλιστοι ούτε ασφαλισμένοι. Και οι συντάξεις των πολλών ρυθμίζονται από το 2015 ως ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και όχι ως απόδοση εισφορών μιας ζωής.

Κάποιοι φυσικά επιβίωσαν - είναι το ένα τρίτο. Μέλη των πρώην συντεχνιών - γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί προηγουμένων γενεών που πρόλαβαν να εξασφαλιστούν αλλά και αύξησαν κάποιοι από αυτούς την πελατεία τους στην κρίση (γιατροί-δικηγόροι) -, υψηλόμισθοι μισθωτοί και συνταξιούχοι ΔΕΚΟ και Δημοσίου, και ο εσμός των εχόντων γνωριμίες και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό ή δημόσιες αναθέσεις λόγω (υποστηριζόμενης) επιχειρηματικής υγείας... Εξ αυτών, πολλοί σοσιαλίζοντες εκτός της φιλοδοξίας τους να περάσουν στην αδρά αμοιβόμενη θέση βουλευτή ή κρατικού γραμματέως κλπ, θεώρησαν ότι η θέση τους βρίσκεται πλέον στην "κριτική υποστήριξη" όσων γίνονται υπό ΝΔ ΠΑΣΟΚ Τρόικας, εφόσον "ό,τι και να είναι αυτό" τους περιέχει στο ένα τρίτο - από καθαρό συμφέρον δλδ...

Οι άνθρωποι αυτοί είναι καλοπροαίρετοι. Αλλά κυνικοί σε τελευταία ανάλυση. Δεν έχουν αισθήματα αλληλεγγύης απέναντι στην κοινωνία που τους στήριξε, έθρεψε, έστω ευνόησε καλώς ή κακώς - ούτε νοιώθουν ότι χρωστούν τίποτα σε όσους είναι στην ανασφάλεια. Θα έδιναν και την ψυχή τους σε ένα σχέδιο βελτίωσης της κατάστασης αλλά όσο αυτό δεν είναι δυνατό δεν πρόκειται να ρισκάρουν την ασφάλειά τους στηρίζοντας φιλόδοξες εναλλακτικές: όχι, υπάρχουν και χειρότερα - τα βλέπουν γύρω τους - και το ένστικτό τους είναι αλάνθαστο: στηρίζουμε τις πολιτικές της τρόικας ως ευρωπαϊκές και την συγκυβέρνηση ως το ελάχιστο κακό (όσο είμαστε "μέσα" κι εμείς). Άλλοι από την ίδια κατηγορία προσπαθούν να οικειοποιηθούν θέσεις και απόψεις της αντιπολίτευσης για να επιπλεύσουν στον άλλο μηχανισμό εξουσίας που αναπόφευκτα θα συγκροτηθεί γύρω από τις νέες δυνάμεις που έρχονται.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την εύνοια του παλιού πολιτικού προσωπικού - είναι σοβαροί μεταρρυθμιστές, νηφάλιοι, οοοόχι λαϊκιστές, ουδέτεροι τεχνοκράτες και πολλά άλλα - αλλά κυρίως σοβαροί: δεν συγκινούνται από την σφοδρότητα της ανθρωπιστικής κρίσης, δεν χάνουν την ψυχραιμία τους, αναμένουν με υπομονή τις σωτήριες λύσεις που έχει επεξεργαστεί ο Σόιμπλε και μαλώνουν διακριτικά τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο για τους πειρασμούς τους να λαικίσουν λιγάκι νκαι αυτοί με ανύπαρκτα success story, ανάπτυξη που έρχεται, χρεοκοπία που έφυγε για πάντα (κι ας αυξήθηκε το χρέος με τα μνημόνια)...

Διαθέτουν πρόσβαση στα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ, κερδίζουν την απαραίτητη αναγνωρισιμότητα της τηλεοπτικής οθόνης και νοιώθουν μέρος -όσο και ευγνώμονες - της μεγάλης οικογένειας των survivors. Ηγεμονεύουν υποστηριζόμενοι.

Οι πολίτες γνωρίζουν ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς είναι η μήτρα της χρεοκοπίας και απορρίπτουν κάθε προσπάθεια νεκρανάστασής της - αλλά ταυτόχρονα, κάθε αληθινή μεταρρυθμιστική κίνηση ...